VERSIÓ CATALÀ
Ses Illes
Balears són un paradís natural o, com diem aquí, lo que queda d’aquest paradís.
Es meu nom és
Margalida Garí Font, som mallorquina, infermera, escriptora i amant de sa
naturalesa.
Una de ses característiques
d’una escriptora és no poder evitar posar paraules a allò que mos remou per
dins. És com un foc que s’encén, comença per una lletra i acaba amb un incendi
en forma d’història.
Però resulta,
que aquesta història es tant nostra, tant d’arrels illenques, que més que una
necessitat, és un deure posar-li nom.
Es caràcter
illenc és autèntic perquè portam una motxilla plena de pedres que, no sempre,
ha estat un camí de roses.
Mos han pres
tantes coses de sa nostra identitat que hem tornat esquius front un món que sobreviu
a base de poder i destrucció paisatgística.
Som una
població que habita dins es silenci perquè hem nascut i crescut dins tants de
silencis que no sabem què és un racó de so.
Però estam
molt cansats i cansades d’aquest bombolleig constant. Ara ja no sabem ni podem
callar.
Noltros som
formenterencs/es, eivissencs/es, menorquins/es i mallorquins/es.
Estimam ca
nostra.
La cuidam.
La protegim
amb es nostres actes.
Ses balears
són sa nostra llar, ses nostres arrels i sa nostra identitat.
Estimam la mar
que mos abraça i també estimam ses nostres costes.
Estimam totes
i cada una de ses pedres que colquen sobre sa Serra de Tramuntana i sobre ses
petites i grans muntanyes de cada illa.
Si nedam, no
hi deixam fems dins ses nostres aigües.
Si caminam, no
destruïm camins de més de quatre-cents anys d’antiguitat.
No molestam
ses aus que fan niu.
No derrocam un
port marítim construït per es nostres padrins per fer-hi un passeig formigonat.
Primer fou
Palma i es Passeig marítim i d’aquí va sorgir, sa destrucció d’Eivissa, de
Calvià, Andratx, s’Arenal, Cala d’or, Cala Ratjada, Alcúdia...
I, de sobte,
sa Serra de Tramuntana i totes ses seves infinites restriccions.
Aquestes no
son ses nostres illes.
Aquesta ferida
ja no cicatritzarà.
Sa natura
segueix es seu curs, no mos necessita.
Noltros a ella
sí.
Ja no som es
silenci, sa indiferència i sa injustícia d’aquestes terres.
Les estimam. Però
les estimam cuidades i potenciant un turisme de qualitat de mar i de muntanya.
Ha arribat s’hora
de tornar a ser paraula, de reclamar els nostres drets i, també els nostres
deures.
Ni els amants
de sa muntanya fem mal a sa nostra Serra ni ses illes tenen per nom Magaluf.
Així és com el
silenci d’arrels, brota i comença a ser flor de crit.
VERSIÓN CASTELLANO
Las Islas Baleares son un paraíso natural o, como decimos aquí, eso que queda del paraíso.
Mi nombre es Margalida Garí Font, soy
mallorquina, enfermera, escritora y amante de la naturaleza.
Una de las características de una
escritora es no poder evitar poner palabras a aquello que nos remueve por
dentro. Es como un fuego que se enciende, empieza por una letra y termina en un
incendio en forma de historia.
Sin embargo, esta historia es tan
nuestra, tan de raíces isleñas, que más que una realidad, es un deber ponerle
nombre.
El carácter isleño es auténtico porque
llevamos una mochila llena de piedras que, no siempre, ha sido un camino de
rosas.
Nos han quitado tantas cosas de nuestra
identidad que nos hemos vuelto esquivos frente un mundo que sobrevive a base de
poder y destrucción paisajística.
Somos una población que habita dentro
del silencio porque hemos nacido dentro de tantos silencios que desconocemos
qué es un rincón de sonido.
Pero estamos muy cansados y cansadas de
este burbujeo constante. Ahora ya no sabemos ni podemos callarnos.
Nosotros/as somos formenterenses, ibicencos/as,
menorquines/as y mallorquines/as.
Amamos nuestra casa.
La cuidamos.
La protegemos con nuestros actos.
Las baleares son nuestro hogar, nuestras
raíces y nuestra identidad.
Amamos el mar que nos abraza y también amamos
sus cuestas.
Amamos todas y cada una de las piedras
que cabalgan sobre la Sierra de Tramuntana y las pequeñas y grandes montañas de
cada isla.
Si nadamos, no dejamos basura en
nuestras aguas.
Si caminamos, no destruimos caminos de
más de cuatrocientos años de antigüedad.
No molestamos las aves que hacen nido.
No derrocamos un puerto marítimo
construido por nuestros abuelos para hacer un paseo de hormigón.
Primero fue Palma y el Paseo Marítimo y
de aquí surgió la destrucción de Ibiza, Calviá, Andratx, el Arenal, Cala d’Or,
Cala Rajada, Alcudia…
Y, de repente, la Sierra de Tramuntanta
y todas sus infinitas restricciones.
Estas no son nuestras islas.
Esta herida ya no cicatrizará.
La naturaleza sigue su curso, no nos
necesita.
Nosotros/as a ella sí.
Ya no somos el silencio, la indiferencia
y la injusticia de estas tierras.
Las amamos. Pero las amamos cuidadas y
potenciando un turismo de calidad de mar y de montaña.
Ha llegado la hora de volver a ser
palabra, de reclamar nuestros derechos y, también, nuestros deberes.
Ni los amantes de la montaña hacemos
daño a nuestra Sierra ni estas islas se llaman Magaluf.
Así es como el silencio de las raíces,
brota y empieza a ser flor de grito.